Αποκλειστικό!!! Άνοιγμα ψυχής από τη σύζυγο του δολοφονημένου Ρώσου ιερέως π. Ντανιελ (Δανιήλ), μιλάει μετά τη δολοφονία του συζύγου της

Η πρεσβυτέρα Matushka έδωσε μια πραγματικά συγκλονιστική συνέντευξη μετά τή δολοφονία του συζύγου της π. Ντανιελ...

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ευχαριστώ για την υποστήριξη και τις προσευχές σας. Αυτός ο πόνος που με διακατέχει δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Αυτός είναι ο πόνος που βιώνουν αυτοί που σηκώνουν το Σταυρό του Σωτήρος. Αυτή είναι η χαρά που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, αυτή είναι η χαρά που βιώνουν όσοι ήρθαν στο κενό Τάφο.

Που σου θάνατε το κέντρο;;;

Ο π. Ντάνιελ είχε ήδη προβλέψει το θάνατό του αρκετά χρόνια προτού να συμβεί. Είχε πάντα το λογισμό να χει ένα τέλος όπως εκείνο των μαρτύρων. Εκείνοι που τον πυροβόλησαν ήθελαν, ως συνήθως, να φτύσουν στο πρόσωπο του την Εκκλησία, καθώς μόλις πριν έφτυσαν το πρόσωπο του Χριστού. Δεν έχουν επιτύχει το στόχο τους, διότι είναι αδύνατο να φτύνουν "στο πρόσωπο" την Εκκλησία. Ο π. Ντάνιελ ανέβηκε στο Γολγοθά του, στην ίδια εκκλησία που είχε κατασκευάσει με μόχθο, στην εκκλησία όπου προσέφερε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του καιι όλη του τη δύναμη.  Πέθανε για το Χριστό, τον οποίο υπηρέτησε με όλη τη δύναμή του.

Πολύ συχνά θα μου έλεγε ότι ήταν φοβισμένος ότι δεν έχουν αρκετό χρόνο, χρόνο για να κάνουμε τα πάντα. Ήταν σε μια συνεχή ενασχόληση. Μερικές φορές, ως άνθρωπος-ήταν  υπερβολικός, πολλές φορές ως άνθρωπος έκανε λάθη. Αλλά σχετικά με το σημαντικότερο πράγμα που είχε να κάνει με τη σωτηρία του δεν έκανε ποτέ λάθος, η ζωή του ήταν αφιερωμένη εξ ολοκλήρου σ 'Αυτόν στο Χριστό.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν τόσο βιαστικός. Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν συνεχώς απασχολημένος με το να εξυπηρετεί και να βοηθά άλλους, είναι αξιοσημείωτο ότι δεν πήρε καθόλου άδεια για διακοπές όλα αυτά τα χρόνια.  Αλλά αυτό που πραγματικά εγώ ήθελα ήταν η ευτυχία μέσα στην οικογένεια, ήθελα μόνο ο σύζυγός μου και ο πατέρας των παιδιών μου να είναι με τα παιδιά μου και εμένα. Αλλά άλλο μονοπάτι είχε προετοιμαστεί γι 'αυτόν.

Συνήθιζε να λέει ότι θα τον σκοτώσουν. Εγώ όμως τον ρωτούσα ποιον θα έχουμε μετά εμείς. Εγώ και τα τρία παιδιά και απαντούσε ότι θα μας αποθέσει σε ασφαλή χέρια. "Θα μας αφήσει στην ασφάλεια (στην προστασία) της Μητέρα του Θεού. Αυτή θα σας αναλάβει".

Αυτά τα λόγια είχαν ξεχαστεί πολύ σύντομα. Μας είπε με ποιά άμφια θα το θάψουμε όταν έρθει εκείνη η ώρα. Τότε αστειεύτηκα και είπα ότι δεν είνα ανάγκη να μιλάει για το θάνατο και τις ταφές,δίοτι εμείς ακόμη δεν γνωρίζουμε ποιος θα θάψει ποιον. Είπε ότι θα ήθελε να τον θάψουν. Μόλις συνομιλία μας μετατράπηκε σε κηδείες, δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες, αλλά εγώ είπα ότι δεν είχα πάει ποτέ σε κηδεία ενός ιερέα. Και μου απάντησε ότι δεν είχε καμία σημασία, διότι θα ήμουν στην κηδεία του.

     Τώρα θυμάμαι πολλά λόγια που έχουν αποκτήσει νόημα. Τώρα αμφιβολίες μου έχουν διαλυθεί, οι παρανοήσεις έχουν πάει.

     Δεν λέω αντίο σε αυτή τη ζωή, δεν προλάβαμε να ζητήσουμε συγχώρεση μεταξύ μας, εμείς δεν   αγκαλιάσαμε ο ένας τον άλλον. Ήταν απλώς μια άλλη μέρα: το πρωί πήγε στην θεία λειτουργία και εγώ δεν τον είδα ξανά. Γιατί να μην πάω στην εκκλησία την ημέρα εκείνη να τον βρω; Είχα σκεφτεί αυτό, αλλά αποφάσισα να ετοιμάσω καλύτερα το βραδινό γεύμα και να βάλω τα παιδιά για ύπνο. Ήταν λόγω του ότι τα παιδιά δεν είχα πάει εκεί. Υπήρχε ένα χέρι που με σταμάτησε να μην πάω. Αλλά το βράδυ πριν είχα πάει στην εκκλησία και τον συνάντησα. Είχα αισθανθεί σαν να ήταν μαύρα σύννεφα πάνω από μας. Και τις τελευταίες ημέρες είχα προσπαθήσει να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί του. Κατά την τελευταία εβδομάδα  σκεφτόμουν μόνο για το θάνατο και για τη ζωή μετά το θάνατο. Δεν μπορούσα να πάρω το κεφάλι μου γύρω από την πρώτη ή τη δεύτερη. Εκείνη την ημέρα το κεφάλι μου ήταν γυρίζοντας με τις λέξεις: «Ο θάνατος στέκεται στο πλευρό σας». Την τελευταία εβδομάδα όλα ήταν τόσο δύσκολα, σαν είχε εκκενωθεί  ένα τεράστιο φορτίο από πάνω μου. Δεν έχω λυγίσει. Έχςτην υποστήριξη του, νιώθω σαν να στέκεται δίπλα μου. Τότε είχαμε πει τόσα πολλά λόγια τρυφερά, που είχαμε ποτέ δεν είπε ο ένας στον άλλο σε ολόκληρη τη ζωή μας πριν. Μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ αγαπούσε ο ένας τον άλλο.

Το μνημόσυνο για τις σαράντα ημέρες του π. Δανιήλ λαμβάνει χώρα την παραμονή της ονομαστικής του εορτής δηλ. 29 Δεκεμβρίου, και 30 Δεκεμβρίου είναι η γιορτή του ιερού προφήτη Δανιήλ. Σύμφωνα με την προφητεία του γέροντα, η εκκλησία θα πρέπει να κατασκευαστεί, αλλά π. Δανιήλ δεν θα εξυπηρετούσε σε αυτό. Το δεύτερο μέρος της προφητείας έχει ήδη εκπληρωθεί.

Matushka Julia Sysoieva